Op vrijdag 27 en zaterdag 28 maart speelt het Puttens Theaterhuis Wild Zwijn, in Cultureel Centrum Stroud, de muziektheatervoorstelling ‘En nu…?’
Myriam Cloosterman is de regisseur en vertelt over deze bijzondere voorstelling.
De voorstellingen van Theaterhuis Wild Zwijn zijn altijd gebaseerd op verhalen die lokaal van betekenis zijn. De Puttense razzia is een bepalend onderdeel van de geschiedenis van het dorp. Je kunt het telkens op andere manieren vertellen en onderzoeken. In 2018 hebben wij in de voorstelling ‘Van Klaagzang naar Hoop’ het verhaal verteld van de achterblijvers: de vrouwen en kinderen die na 1 oktober 1944 verder moesten met hun leven.
In dit jubileumjaar, 2020, herdenken we voor de 75ste maal de oorlog en de bevrijding. Voor Theaterhuis Wild Zwijn een aanleiding het verhaal van de razzia vanuit een nieuw perspectief te vertellen, namelijk de beleving van verschillende generaties. De voorstelling ‘En nu…?’ speelt in het heden. De hoofdpersoon is een jongere die zich zorgen maakt over de toekomst en in actie wil komen tegen de opwarming van de aarde. Als blijkt dat een belangrijke klimaatbijeenkomst samenvalt met de 75-ste herdenking van de razzia vindt zij het heel moeilijk om te kiezen waar zij naar toe zal gaan. Gaat ze demonstreren voor een betere toekomst? Of gaat ze herdenken wat 75 jaar geleden gebeurde en wat haar oma als tienjarig meisje heeft meegemaakt?
Cloosterman: ”Het schrijven van dit verhaal was voor mij een zoektocht. Hoe zit dat met heden en verleden? Wat betekent herdenken voor jongeren, voor overlevenden en voor de groep daar tussen in? Doordat jaren verstrijken krijgt de razzia een plek op de tijdlijn. Immers de tijd loopt door en er dienen zich telkens weer andere gebeurtenissen aan. Ik kwam tot de conclusie dat je niet een keuze hoeft te maken in wat belangrijker is: de toekomst of het verleden. Het is er beiden. Het kan naast elkaar bestaan en is allebei van belang. Ook vandaag verliezen kinderen hun vader door strijd, denk aan de oorlog in Syrië. Werken aan een betere toekomst is en blijft belangrijk.
In deze voorstelling spelen amateurs van drie generaties, onder hen drie Syrische dorpsgenoten. Samen met hen en met hun inbreng heb ik een voorstelling kunnen maken waar inwoners van meerdere generaties zich in kunnen herkennen. De live muziek van saxofoonensemble Strax geeft het een extra dimensie. Ook deze voorstelling zal de mensen aanmoedigen om na afloop te blijven napraten en hun verhalen te delen. Dat vind ik zo mooi aan theater: het helpt om met elkaar in gesprek te gaan over zaken die belangrijk zijn in het leven. Om te te praten over dingen waar je normaal niet over praat; dat voelt goed en helpt bij verwerking.”