Anneke Morsink van Altiora Uitvaartzorg in Ermelo schrijft columns over haar werk voor putten.nieuws.nl.
En dan gebeurt wat je niemand toewenst, het verlies van een kind. Een telefoontje van een vader dat zijn dochter is overleden. Ze is, bij een vriendin, op haar hoofd terechtgekomen na een val van de trap. Er is nog geprobeerd haar te redden in het ziekenhuis, maar het is niet gelukt. Ondanks dat het al laat is spreken we af dat ik naar hen toekom, mondkapjes en ‘avondklokverklaring’ liggen standaard in de auto. Ik hoef niet aan te bellen, ik word verwacht. Binnen zit familie, meer dan eigenlijk toegestaan, maar zo begrijpelijk. Handen schudden is er niet bij, maar gelukkig hebben we onze ogen! Want onze ogen spreken boekdelen. Zullen we aan tafel gaan zitten? Zullen we afstand bewaren? (we willen het niet, maar het moet wel).
Al snel wordt duidelijk dat haar ouders hun dochter het liefst thuis opbaren. Kan dat? Maar natuurlijk. De uitvaartkist wordt uitgezocht. ‘Een witte, dat zou ze mooi hebben gevonden.’ Ik leg onze uitvaart-routekaart uit, rust en tijd is belangrijk. We gaan van dag tot dag. ’s Ochtends vroeg staan de buren buiten als de rouwwagen de straat indraait. Het leven staat stil, ze is weer thuis.
In de verdere voorbereidingen van de uitvaart blijkt dat het gezin voordelen ziet in de Coronamaatregelen. Nu kunnen ze in intieme kring afscheid nemen. ‘Weet je, ons verdriet is te groot voor zovelen. We zijn met 38 personen, want het liefst huilen we op dit moment op de schouders van familie en vrienden.’ Livestreaming wordt geregeld. De rouwkaart wordt gedeeld op social media. Enorm veel reacties volgen. Uiteindelijk wordt de plechtigheid zo’n 700 keer gestreamd. Het afscheid is prachtig, jong en fris. Zoals zij…, haar foto lacht ons tegemoet. De geur van de vele rozen. De woorden, de muziek. Nooit meer…het is niet te bevatten.
Anneke Morsink, uitvaartondernemer